هرگاه ضمیر نهان و پیدایت یکی شد...هرگاه آنچه که افراد را می پنداری در خلوت و جمع یکی شد...هرگاه آنچه افراد را خطاب می کنی در جمع و نهان و در حضور و غیابشان یکی شد...ساده می شوی!از غروب خورشید و دانه های ریز شکر گرفته تا سنگ های نخراشیده همه برایت لطافت یکسانی خواهد شد.آنگاه از قید و بندی ک افراد ب آن زنجیر می شوند رها می شوی، هدفت، راهت و مسیرت زاویه پیدا می کند هرچند ک نفهمند تو را!جانِ تو!