حرف

گاهی آدمی نه حرفی برای گرفتن داردنه چیزی برای فکر ...تنها به دنبال جایی است که بنشیند و ساعت ها زل بزند زل بزند به ناکجا ها و ب هیچ نیندیشد و کلا خاموش کند این دستگاه موُاج متحرک را.گاهی آدمی نمی داند کجا است و چه می کند و چه باید بکند و چه شده است از عالَم و آدم بی خبر می شود آن هم در یک لحظه...شک نکن!پ ن:سوره البروج حرف هایی دارد...

ناسپاسی

ناسپاسیِ نا انسان ها آن قدر زیاد است که هرکجای قرآن ردی از آن خواهی یافت!وَإِذَا غَشِیَهُم مَّوْجٌ کَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُم مُّقْتَصِدٌ وَمَا یَجْحَدُ بِآیَاتِنَا إِلَّا کُلُّ خَتَّارٍ کَفُورٍو چون موجى کوه‏آسا آنان را فرا گیرد خدا را بخوانند و اعتقاد [خود] را براى او خالص گردانند و[لى] چون نجاتشان داد و به خشکى رساند برخى از آنان میانه‏رو هستند و نشانه‏هاى ما را جز هر خائن ناسپاسگزارى انکار نمى‏ کند (سوره 31: لقمان آیه: 31)و امان از آن روز ک پدر از فرزند فرار می کند...یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ وَاخْشَوْا یَوْمًا لَّا یَجْزِی وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَن وَالِدِهِ شَیْئًا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ اى مردم از پروردگارتان پروا بدارید و بترسید از روزى که هیچ پدرى به کار فرزندش نمى‏آید و هیچ فرزندى [نیز] به کار پدرش نخواهد آمد آرى وعده خدا حق است زنهار تا این زندگى دنیا شما را نفریبد و زنهار تا شیطان شما را مغرور نسازد (سوره 31: لقمان آیه: 33)

دعا

رَّبِّ زِدْنِی عِلْمًا ( سوره : طه آیه : 114 )دوم دبستان بودماولین دعایی که مادرم برای قنوت نماز یادم داد...نمی دانم چ شد فراموش کردم...چندماهی است قرآن یادم انداخت.عجیب دعایی است. رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا ( سوره : الشعراء آیه : 83 )زیاد وقتی نیست که از قرآن آموختم...

دل

دل است دیگرگاهی رمل های فکه می خواهد...گاهی هم گرد و غبار طلاییه... صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصنداین است حریف ای دل تا باد نپیماییمشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کردکز دست بخواهد شد پایاب شکیبایییادنوشت:وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ و هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند مرده‏ اند، بلکه زنده ‏اند و در نزد پروردگارشان روزى داده مى‏ شوند.